Tου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών
Αποτελεί χρέος μας κατά την αποστολική προτροπή (Εβρ. 13,7) να «μνημονεύουμε»
εκείνους που προηγήθηκαν από μας· που μας μετέδωσαν τον ζωντανό λόγο του Θεού·
που μας ενέπνευσαν διά του παραδείγματος της συνεπούς χριστιανικής τους ζωής·
που μας ευεργέτησαν με οποιοδήποτε τρόπο· που συνείργησαν κατ᾽ άνθρωπον στην
εξέλιξη της εκκλησιαστικής διακονίας ημών των ιερωμένων. Και για μένα ένας
τέτοιος άνδρας υπήρξε ο μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος (+29
Φεβρουαρίου 2020).Για τον εκλιπόντα Ιεράρχη ελέχθησαν και εγράφησαν πολλά. Και
είναι βέβαιο ότι θα γραφούν και πολλά άλλα. Οι γραμμές που ακολουθούν με αφορμή
τη συμπλήρωση σαράντα ημερών από την εις Κύριον εκδημία του διερμηνεύουν τα
αισθήματα ευγνωμοσύνης και τιμής του γράφοντος προς τον κεκοιμημένο πολιό
Επίσκοπο.Τον πρωτοείδα περί τα μέσα της δεκαετίας του ᾽60, φοιτητής της
θεολογίας τότε και κατηχητής του Κατωτέρου Κατηχητικού Σχολείου στην Ενορία του
Προφήτου Ηλία Παγκρατίου. Εκείνος νέος κληρικός, εφημέριος και ιεροκήρυξ του
Ναού. Κατά τις φοιτητικές αναστροφές και συζητήσεις μας, τότε, είχα ακούσει για
την προσπάθεια που είχε επιχειρήσει να συγκροτήσει μία νέα μοναστική αδελφότητα
στα Μετέωρα, η οποία δεν τελεσφόρησε, και για την ποιμαντικές δραστηριότητές
του στο Παγκράτι μετά την κάθοδό του στην Αθήνα. Τότε συνάντησα και μια-δυό
φορές τον διάκονο (τότε) Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη, που αναπλήρωνε ενίοτε τον π.
Καλλίνικο στο Ανώτερο Κατηχητικό Σχολείο του Προφήτου Ηλία, να περιμένει έξω
από την αίθουσα την έλευση των μεγάλων παιδιών. Οπτικά μου ήταν γνωστός από τη
συνδιδασκαλία του μαθήματος της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στη Θεολογική Σχολή
—εκείνος μεγαλύτερος κατά ένα έτος (φυσικά, πτυχιούχος ήδη της Νομικής Σχολής).
Μια άλλη φορά που τους είδα ήταν στον αύλειο χώρο του κεντρικού κτηρίου του
Πανεπιστημίου, όταν ο π. Καλλίνικος συνοδευόμενος από τον π. Χριστόδουλο είχαν
έρθει για κάποια εξέταση μαθήματος, καθώς είχα ακούσει. Που να φανταζόμουν τότε
όλα όσα ακολούθησαν μετά από πολλά χρόνια…
Κληρικός πλέον και Ιεροκήρυξ με τη χάρη του Θεού, μετατέθηκα το 1979 στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Τότε ήταν που γνωρίστηκα καλύτερα με τους Μητροπολίτες Δημητριάδος Χριστόδουλο, Καλαβρύτων Αμβρόσιο, καθώς και με τον π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο, σημερινό Μητροπολίτη Δημητριάδος και τότε πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Πειραιώς. Προσκλήθηκα την περίοδο εκείνη μερικές φορές ως ομιλητής στους φοιτητές στον Πειραιά και σε Κατανυκτικούς Εσπερινούς στο Αίγιο. Έτσι γνωρίστηκα καλύτερα μαζί τους και φυσικά με τον αοίδιμο Μητροπολίτη Καλλίνικο. Από τότε —δεν ξέρω γιατί— ήλκυσα την εκτίμηση και τη στοργική αγάπη του. Επιθυμία του ήταν να γίνω επίσκοπος, πράγμα το οποίο επεδίωξε με σθένος μετά την ανάρρηση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Δεν επετεύχθη κατ᾽ αρχήν για τη Μητρόπολη Κοζάνης. Τον Μάρτιο του 2001, εκοιμήθη ο μακαριστός Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Αγαθάγγελος. Πολλοί, πρωτοστατούντος του αοιδίμου γέροντος Καλλινίκου, απέβλεψαν στο ταπεινό μου πρόσωπο. Αντέστη στη διχοτόμηση της Μητροπόλεως που επεδίωξε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, και επέμεινε σθεναρώς μέχρι τέλους στην υποψηφιότητά μου για τη Μητρόπολη Νέας Σμύρνης. Δεν μου όφειλε κάτι το ιδιαίτερο. Δεν είχα υπηρετήσει κοντά του. Εν τούτοις έσπευσε με την εκλογή μου να εκδηλώσει πληθωρικά την αγάπη του. Στολές, εγκόλπια, ποιμαντορική ράβδος, μανδύας, δώρα όλα της πολλής αγάπης του. Ίσως και γιατί γνώριζε ότι δεν είχα …αγαθές σχέσεις με τα αναγκαία της αρχιερατικής αμφίεσης. Από τότε δεν έπαυσε να με περιβάλει με εκτίμηση και πολλή πατρική αγάπη. Αν και δεν ανήκα στον κύκλο των πνευματικών του παιδιών, μου έδειχνε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Εκτιμούσε την κρίση μου και συζητούσε μαζί μου με άνεση κρίσιμα εκκλησιαστικά ζητήματα. Ποτέ δεν μου ζήτησε επιτακτικά κάτι. Πάντοτε με αντιμετώπιζε με ευγένεια και λεπτότητα. Είχε ακούσει, φαίνεται, από κάποιους πως ως νέος επίσκοπος αποτραβούσα το χέρι μου, όταν επιχειρούσαν να το ασπαστούν. «Να αφήνετε, άγιε Νέας Σμύρνης, να ασπάζονται οι άνθρωποι το χέρι σας», ήταν η λεπτή πατρική παρατήρησή του. Ήταν φυσικό ως εκ τούτου να τρέφω κι εγώ προς το σεπτό πρόσωπό του αισθήματα ειλικρινούς σεβασμού, βαθειάς τιμής και πολλής αγάπης. Με θεωρούσε ανάστημά του, όπως κι εγώ στο πρόσωπό του έβλεπα τον Ιεράρχη εκείνο που ο Θεός θέλησε να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στην αρχιερωσύνη μου. Τα αισθήματα αυτά εξεδήλωνα όχι μόνο όσο βρισκόταν στην ενεργό διακονία και ασκούσε επιρροή στα εκκλησιαστικά πράγματα, αλλά και μετά την παραίτηση και την αποχώρησή του από το προσκήνιο της εκκλησιαστικής ζωής. Και ήταν κάτι που, όπως το διαισθανόμουν, το εκτιμούσε ιδιαίτερα. Τελευταία μας συνάντηση, με πολλή και γόνιμη συζήτηση, αυτή της 28ης Ιανουαρίου στην Παιανία όπου εφησύχαζε. Ο ζωντανός επίλογος της επί γης επικοινωνίας μας…
Ο Μητροπολίτης Καλλίνικος υπήρξε κορυφαία ιεραρχική μορφή της Εκκλησίας της Ελλάδος στην εποχή μας. Διέθετε πολλά και σπάνια χαρίσματα. Καλλιέργεια πνευματική, κατάρτιση εκκλησιαστική, χάρισμα λόγου, συγγραφική ικανότητα, εύστροφο νού, παραδοσιακό ήθος, ανοιχτούς ποιμαντικούς ορίζοντες, εργατικότητα και ζήλο. Η ιερατική του συνείδηση ήταν δομημένη με ιεραποστολική προοπτική. Και δεν μεταβλήθηκε στα χρόνια της επισκοπικής διακονίας του. Η μαθητεία του σε ιεραποστολικά περιβάλλοντα κατά τα νεανικά του χρόνια οριοθέτησαν τις αντιλήψεις του και προσδιόριζαν τις ποιμαντικές επιδιώξεις του. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπήρξαν έκδηλα τόσο κατά την περίοδο της ιερατικής διακονίας του όσο —πολύ περισσότερο— κατά τα έτη της αρχιερατείας του στον Πειραιά με ένα εντυπωσιακά πολυσχιδές ποιμαντικό έργο. Αφήνοντας σε άλλους που τον έζησαν εκ του σύνεγγυς και συνεργάστηκαν μαζί του την αποτίμηση της ποιμαντικής προσφοράς του ως επισκόπου, θα ήθελα να επισημάνω δύο ιδιαίτερης σημασίας στοιχεία της προσωπικότητός του. Το πρώτο είναι ο οραματισμός που είχε και η προσπάθεια που κατέβαλε, αρχικά στα Μετέωρα και στη συνέχεια με την ίδρυση της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, να συνδυάσει την άσκηση του μοναχικού βίου και την ποιμαντική ιεραποστολική δράση. Οι ιεραποστολικές Αδελφότητες του καιρού του, κοντά στις οποίες εμαθήτευσε, συνδύαζαν αφιερωμένο-άγαμο βίο και ιεραποστολική δράση. Ο μακαριστός Καλλίνικος θέλησε να συνδυάσει μοναχική ζωή σε μοναστήρι και ιεραποστολική (κηρυκτική, διδακτική, εξομολογητική) δραστηριότητα. Η προσπάθειά του αποτέλεσε μια σημαντική στροφή για την εποχή του και μια απόπειρα εκκλησιαστικότερης κατεύθυνσης μέσα στο λεγόμενο χριστιανικό κίνημα. Πόσο εύκολος είναι αυτός ο συνδυασμός και πόσο απέδωσαν οι προσπάθειες του αοιδίμου Ιεράρχου ο χρόνος θα δείξει και η ιστορία θα το εκτιμήσει. Το δεύτερο που θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι το χάρισμα που διέθετε ο μακαριστός γέροντας να προσελκύει και να αναπαύει κοντά του άλλους και μάλιστα νέους και ταλαντούχους ανθρώπους. Αποτελεί ένα ξεχωριστό χάρισμα. Δεν το δίνει σε όλους μας ο Θεός. Ο Καλλίνικος το διέθετε. Είχε τη δύναμη να εμπνέει. Να ενθουσιάζει. Να δίνει αφειδώλευτα αγάπη. Να στηρίζει χωρίς να καταπιέζει. Να προσφέρει εν ελευθερία δυνατότητες και ευκαιρίες στους ανθρώπους, που είχαν έρθει κοντά του και συνδέθηκαν μαζί του, να καλλιεργούν και να αξιοποιούν τα χαρίσματά τους.
Έτσι εξηγείται πως ένας Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, ξεχωριστός και πολυτάλαντος, ελκύστηκε από τον Καλλίνικο, συμβίωσε μαζί του, παρέμεινε κοντά του και εξελίχθηκε σε μια εκκλησιαστική προσωπικότητα πρώτου μεγέθους. Το ίδιο συνέβη και με τα άλλα μέλη της Αδελφότητός του. Το χάρισμά του αυτό λειτούργησε και στον Πειραιά, όταν ανέλαβε τη διαποίμανση της μεγάλης Μητροπόλεως του επινείου. Κι εδώ προσείλκυσε και ενεργοποίησε πλήθος ανθρώπων. Ενέπνευσε και καλλιέργησε ιερατικές κλίσεις. Ανέδειξε καλούς και ικανούς κληρικούς. Συγκρότησε ένα ολόκληρο επιτελείο συνεργατών, οι οποίοι στρατεύθηκαν στη διακονία των επιμέρους δραστηριοτήτων της τοπικής Εκκλησίας. Ο μακαριστός Ιεράρχης Καλλίνικος έφυγε από κοντά μας. Αυλίζεται εν ουρανοίς. Προσήλθε «Κριτή Θεώ πάντων και πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων» (Εβρ. 12,23). Εμείς θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και αγάπη και θα προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του με την ελπίδα ότι κι εκείνος θα εύχεται εν ουρανοίς για όλους εμάς «τους περιλειπομένους».
Καλλινίκου αρχιερέως, σεβασμίου και προσφιλεστάτου πατρός και μεγάλου εκκλησιαστικού ανδρός, αιωνία η μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου