Ζωή μετρημένη μέ τόν πῆχυ τῆς πατρικῆς εὐθύνης

Του Αρχιμανδρίτη π. Συμεών Βενετσιάνου, Διευθυντής του Γραφείου Νεότητας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

«Ἐκάθισεν Καλλίνικος ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καὶ τὴν τοῦ κόσμου γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. Οἴμοι, τὸν ἀπάτῃ πονηρᾷ τόν ἄνθρωπον πεισθέντα καὶ κλαπέντα καὶ δόξης μακρυνθέντα! οἴμοι, τὸν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δὲ ἠπορημένον! Ἀλλ’ ὦ Παράδεισε, καί πάλιν τῆς τρυφῆς σου ἀπολαύσωμεν, καί πάλιν  ὀψόμεθα τὸν Κύριον καὶ Θεόν ἡμῶν καὶ Πλάστην· εἰς γῆν τῶν καρδιῶν  ἀπελεύσομαι καὶ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ διδάξω. Ἐλεῆμον Οἰκτίρμον βοῶ σοι· Ἐλέησον ἡμᾶς τούς μετανοῦντας» (στίχοι ἀπό τό Δοξαστικό τοῦ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς).

Ἐκείνη τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς τοῦ 2020 στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Πειραιᾶ, ὅλα εἶχαν ἕνα διαφορετικό ὑπερούσιο νόημα, ἀκόμη καί οἱ ὕμνοι τῆς θείας λατρείας. Στό κέντρο, ἐκεῖ πού κάθε Μεγάλη Παρασκευή στήνεται ὁ Ἐπιτάφιος τοῦ Χριστοῦ, τώρα βρισκόταν τό σεπτό λείψανο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα Ἐπισκόπου Καλλινίκου, ἐκείνου πού γιά 28 χρόνια λειτουργοῦσε, εὐλογοῦσε, κήρυττε, καθοδηγοῦσε ἀπό τόν θρόνο καί τήν Ὡραία Πύλη τῆς καθέδρας τῆς Ἁγίας Τριάδος.

"Απόδοτε τω την τιμήν την τιμήν"

Του Αθανάσιου Β. Αβραμίδη Επικ. Καθηγητή Ιατρικής – Καρδιολόγου – Παθολόγου

 Μήπως όμως φταίμε και εμείς, Δεσπότη μου;

Γιατί λέω…"Δεσπότη μου"; Μα ακριβώς επειδή δεσπόζει εδώ και είκοσι χρόνια στην περιοχή, την οποία ποιμαίνει με την προσωπικότητα του και το πολύπλευρο έργο του. όχι δε μόνον στην περιοχή Πειραιώς και Φαλήρου αλλά και πέραν αυτής, ως φάρος Τηλαυγής ανά το Πανελλήνιων. Είκοσι είναι και τα χρόνια, που με κάλεσε κοντά του και νομίζω ότι δικαιούμαι, τουλάχιστον για το θέμα του παρόντος, να έχω γνώμη.

Η γνωριμία μας

Ήταν η πρώτη μάλλον Πρωτοχρονιά του ως Μητροπολίτου Πειραιώς και Φαλήρου, και είχε κληθεί για το «κόψιμο της πίττας» και να ευλογήσει «τον νέον ενιαυτόν της χρηστότητας Του» στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς. Του συνέστησαν τους διάφορους διευθυντές του νοσοκομείου και ανάμεσα στους άλλους εγνώρισαν και εμένα στον Σεβασμιώτατο. Δεν γνωριζόμασταν πριν, αν και κάπου είχαν συναντηθεί τα βήματα μας σε μια κοινή πορεία, στα φοιτητικά μας χρόνια.

Φταίει και η Εκκλησία

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Δημοσιογράφο Γιώργο Βασιλείου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ». Α! ΜΕΡΟΣ

Στην εποχή μας όλοι μιλούν για κρίση αξιών και θεσμών, ποιος πιστεύετε ότι ευθύνεται για τα διαλυτικά αυτά φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου;

Οι νέες κοινωνικές συνθήκες, τα νέα ρεύματα που πολλές φορές ήλθαν από το εξωτερικό δημιούργησαν αυτή την κρίση των ηθικών αξιών και συνετέλεσαν στο ξεθώριασμα της Εκκλησιαστικής συνειδήσεως. Όσοι πιστοί εμπνέονται από την Εκκλησία διατηρούν τις αρχές τους και μένουν μακριά από την καταστροφική τους μανία η Εκκλησία ως όπλο της έχει τον λόγο του Θεού, κηρύσσει το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Αυτό είναι το μοναδικό της όπλο. Η Εκκλησία ως σκοπόν της έχει να βάλει Χριστόν στις ανθρώπινες καρδιές. Πιστεύω ακραδάντως ότι όταν γίνει αναζωπύρωση της πίστεως και αφύπνιση της συνειδήσεως και ο Χριστός καταλάβει θέση κεντρική στις ανθρώπινες καρδιές, θα έχουμε διόρθωση των κακών εχόντων.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να κυριαρχήσουν στην εποχή της παρακμής για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;

Ο «κόσμος καλύτερος» είναι μία κουβέντα πολύ δύσκολη. Ο Χριστός ήλθε ακριβώς για να κάνει τον κόσμο καλύτερο δημιουργώντας την καινή κτίση. Πιστεύω ακραδάντως ότι η πίστη στο Χριστό και η προσπάθεια να τηρήσουμε το λόγο του στη ζωή μας είναι το μοναδικό φάρμακο για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας. Ο Χριστός είναι η οδός της Αλήθειας. Από την πίστη στον Χριστό, την υποταγή στον Χριστό θα επιτευχθεί αυτό που όλοι θέλουμε, ένας καλύτερος κόσμος.

Τι απουσιάζει από τη ζωή μας;

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η εποχή μας είναι φοβερά αντιφατική. Από την μια πλευρά θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα, τις κατακτήσεις, τον υπεραναπτυγμένο τεχνικό πολιτισμό, την καταπληκτική τεχνολογία. Από την άλλη πλευρά σκυθρωπάζει κάθε σοβαρά σκεπτόμενος, βλέποντας της καθημερινές εκδηλώσεις της βαρβαρότητας, του χαμηλού ήθους, της αμβλύνσεως του ηθικού αισθητηρίου, της υποβαθμίσεως των πνευματικών αξιών, της εγκληματικής ανεκτικότητος, την χαμηλή γενικά ποιοτική στάθμη μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας. Έχουμε άφθονα υπερανεπτυγμένα μυαλά με υποανεπτυγμένες καρδιές. Έχουμε πολιτισμένους επιφανειακά ανθρώπους, μα απολίτιστες εκδηλώσεις. Έχουμε άφθονα παραδείγματα επιφανειακής εντιμότητος με ανεντιμότητα ζωής, επιφανειακής αξιοπρέπειας με εσωτερική σήψη. Έχει το ρεκόρ η εποχή μας της αντιφατικότητος, το ρεκόρ της κίβδηλης ανθρώπινης παρουσίας, το ρεκόρ της χαμηλής ηθικής στάθμης, το ρεκόρ της απανθρωπιάς με επικάλυμμα ανθρωπισμού, το ρεκόρ της θρασύτητος με το πρόσχημα της προασπίσεως της αλήθειας. Πολλά ρεκόρ σημαδεύουν την πορεία της σύγχρονης κοινωνίας με αφθονότερα τα ρεκόρ του παραλόγου και της αισχύνης του τρόπου ζωής πολλών.

Εκκλησία και σύγχρονη κοινωνία

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Γενικό χαρακτηριστικό της τεχνοκρατούμενης υπερπολιτισμένης εποχής μας είναι η κρίσις αξιών. Αντιφατική κατά πάντα η σύγχρονη κοινωνία. Από τη μία πλευρά ανάπτυξης αλματώδης της επιστήμης και της τεχνολογίας, αφθονία αγαθών ποικίλης μορφής, ανέσεις, και από την άλλη κρίσις πνευματική, περίσσευμα εγωκεντρικότητος και αλαζονείας. Η Εκκλησία, και δη η Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι η κατ’ εξοχήν Εκκλησία του Χριστού, τι έχει να προσφέρει στον ανήσυχο παραπαίοντα πνευματικώς, χορτάτο όμως από υλικά αγαθά, σημερινό άνθρωπο; Έχει να προσφέρει αυτό ακριβώς που του λείπει. Αυτό που απουσιάζει από πολλά ανθρώπινα μυαλά. Έχει να του προσφέρει το αληθινό νόημα της ζωής, που συνίσταται όχι στον ευδαιμονισμό και την προσωρινή καλοπέραση, αλλά στην βίωση της ψυχικής ομορφιάς, της γνήσιας πνευματικότητος, της πραγματικής αρετής, της αυτοκυριαρχίας και της βίωσης της αγιότητος.

Όχι στην υποδούλωση

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην ανεπτυγμένη και πολιτισμένη εποχή μας υπάρχει μεγάλη παρανόηση της αξίας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Στα μάτια και στην σκέψη πολλών φαντάζουν σχήματα και μορφές ανθρώπινης ζωής, που δε καταξιώνουν τον άνθρωπο ως πνευματική προσωπικότητα, αλλά τον υποβαθμίζουν και τον ρεζιλεύουν. Που βρίσκεται η πραγματική ανθρώπινη αξία; Να το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο πολλοί δίνουν αντιφατικές και ανεδαφικές απαντήσεις. Εξαρτάται η αξία του ανθρώπου από το αξίωμα και τη θέση; Βέβαια μια θέση υψηλή είναι πάντα λαχταριστή και όλοι οι άνθρωποι θέλουν και επιδιώκουν το ανέβασμα κάπου ψηλά, την κατάκτηση μιας περίοπτης θέσεως, την αναρρίχηση σε κάποιο αξίωμα. Δεν είναι αξιοκατάκριτη αυτή η τάση. Πηγάζει από την αυθόρμητη εσωτερική διάθεση προς κάτι ανώτερο και υψηλότερο. Έπειτα, μια θέση υψηλή έχει πολλά πλεονεκτήματα. Εξασφαλίζει ευμάρεια ζωής, επιρροή στους άλλους, όνομα μεγάλο, ασφάλεια διαβιώσεως και πλείστα άλλα αγαθά. Δίδει όμως όντως αξία στον άνθρωπο απλώς και μόνο το αξίωμα και η υψηλή θέση;

Η Μητρόπολη Πειραιώς τιμά τους υπαλλήλους καθαριότητας του Δήμου Πειραιά, 1 Μαρτίου 1986…

Ο  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος αναγνωρίζοντας την προσφορά και τους κόπους των υπαλλήλων καθαριότητας του Δήμου Πειραιά αποφάσισε έμπρακτα να δείξει την αγάπη του, τον σεβασμό του και την ευγνωμοσύνη του και να τους τιμήσει σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την 1 Μαρτίου του 1986.

Θα αφυπνισθούμε;

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η ανθρώπινη ζωή είναι μια πορεία και ένας δρόμος. Είναι πλεύση μέσα στον απέραντο ωκεανό της ζωής. Το τέρμα της πορείας, για κάθε συνειδητό πιστό, είναι γνωστό, όπως γνωστή είναι η αφετηρία και το ξεκίνημα της ζωής. Ξεκινήσαμε από τον Θεό και τέρμα της ζωής είναι πάλι ο Θεός. Η αγκάλη του Θεού περιμένει τον πιστό στο τέρμα της ζωής του. Η διάρκεια της πορείας της ζωής είναι άγνωστη και ο δρόμος που διανύουμε δεν είναι καθόλου γνωστός. Κρύβονται στον δρόμο της ζωής παγίδες. Υπάρχουν εχθροί που ενεδρεύουν. Κίνδυνοι ποικιλόμορφοι παρουσιάζονται σε κάθε βήμα. Και σαν θάλασσα και ωκεανός η πλεύση της ζωής αντιμετωπίζει συχνά φουρτούνες και θύελλες. Τα κύματα δεν είναι σπάνια και οι τριγμοί του σκάφους της ζωής είναι συχνοί.

«Το αίμα του λαού εκ των χειρών σου εκζητήσω»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην σημερινή εποχή της πνευματικής συγχύσεως, των αμφισβητήσεων, του κλυδωνισμού των αξίων και της υλιστικής και οικονομικά ωφελιμιστικής θεώρησης των πάντων η Εκκλησία σαν ζώσα παρουσία του Χριστού στη γη είναι η μόνη αντίρροπος δύναμη εναντίον του εκτροχιασμού της ανθρώπινης ζωής. Η Εκκλησία εμπνευσμένη από τον Θεάνθρωπο ιδρυτή της και συνεχίζουσα το κοσμοσωτήριο έργο Του έχει λόγο ζωής, λόγο δυνάμεως και αληθείας, λόγο ανθρωπισμού σωτήριο. Και βαρύνεται με την υποχρέωση ανασχέσεως του ρεύματος του κακού και μεταμορφώσεως της ανθρώπινης ζωής και εξημερώσεως των ανθρωπίνων ηθών και εθίμων. Η Εκκλησία είναι η ύστατη ελπίδα πνοής και αναγεννητικής πορείας του ανθρώπινου βίου. Τα πάντα γύρω βουλιάζουν. Η ηθική σαπίλα και αποσύνθεση λαμβάνουν τρομακτικές διαστάσεις. Το ωμό συμφέρον και η αθέμιτη συναλλαγή επικρατούν. Τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν σαν τρόπος ζωής. Η ανεκτικότητα έχει καταντήσει καθημερινή ρουτίνα. Το αθέμιτο κέρδος και το βρώμικο κέρδος είναι ο σύγχρονος θεός. Η ποιότητα ζωής είναι υποβαθμισμένη. Η ομορφιά του βίου έχει καταρρακωθεί.

Ορθοδοξία….Ορθοπραξία

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Λαμπρή και πανεπίσημη προβάλλει ενώπιον μας η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία μας ενθυμείται την αναστύλωση των ιερών εικόνων στους Ναούς μας, που σήμανε το τέλος της μακρόχρονης περιπέτειας της εικονομαχίας, που ταλαιπώρησε και δίχασε το Σώμα του Χριστού. Δικαιολογημένα εκείνη η πρώτη Κυριακή των Νηστειών του οκτακόσια σαράντα τρία (843) ονομάστηκε Κυριακή της Ορθοδοξίας, καθώς συνόψιζε όλους τους αγώνες της Αποστολικής Εκκλησίας για την εδραίωση των αληθειών της πίστεως μας. Η αναγνώριση της λειτουργικής θέσεως των εικόνων στη λατρεία και η τιμητική προσκύνηση που αποδίδουμε σε αυτές πιστοποιεί την αποδοχή του θεμελιώδους Χριστολογικού δόγματος, της αλήθειας ότι ο Υιός του θεού ενηνθρώπησε και επομένως μπορούμε να τον εικονίζουμε. 

«Να δώσουμε το μήνυμα το ορθόδοξο της αλήθειας. Το μήνυμα που σώζει…»

 

Η αντιφώνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στην χειροτονία του π. Μεθόδιου Κρητικού στις 9 Μαρτίου 1987

Παιδί μου Μεθόδιε, δεν είναι απλή σύμπτωση η χειροτονία σου κατά την σημερινή ημέρα. Επέλεξα την ημέρα αυτή που η Εκκλησία μας  εορτάζει τον θρίαμβο και την νίκη εναντίον της πλάνης και των αιρέσεων και την επικράτηση της κρυστάλλινης ορθοδόξου αλήθειας. Επέλεξα την ημέρα αυτή σαν ημέρα χειροτονίας σου εις πρεσβύτερον για να σου είναι μια συνεχής υπόμνησης το μαρτύριο και οι αγώνες και το αίμα των αγωνιστών της ορθοδόξου πίστεως. Για να ενθυμήσαι πάντοτε όλους εκείνους οι οποίοι αψηφώντες κινδύνους αγωνίστηκαν δια μέσου των αιώνων δια να διαφυλάξουν αυτόν τον θησαυρό της αχράντου Ορθοδοξίας μας, τον οποίο εμείς απολαμβάνουμε. Επέλεξα την ημέρα αυτή για να ενθυμήσαι πάντοτε τις θυσίες των, το μαρτύριο των και τους αγώνες των, την πλήρη και απόλυτη αφοσίωση των εις τον Χριστό και την Εκκλησία του. Η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερον αυτόν τον θρίαμβο Της και όλοι πανηγυρίζουμε και χαίρεται η καρδιά μας. Όμως γεννούνται μέσα μας και ερωτήματα. Ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν κάθε σοβαρό κληρικό και κάθε σοβαρό και νουνεχή ορθόδοξο λαϊκό πιστό. Δεν πρέπει να αρκούμαστε στις δάφνες του παρελθόντος, ούτε να επαναπαυόμεθα στον θρίαμβο και στις νίκες τω πατέρων μας. Ούτε ακόμα και να μας επαναπαύει το ότι μας διεφύλαξαν και μας παρέδωσαν αυτόν τον μέγα θησαυρόν της κρυστάλλινης ορθοδόξου αληθείας.

"Τη ελπίδι χαίροντες"

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Είναι φάρμακο στη ζωή η ελπίδα. Όλοι ζούμε ελπίζοντες. Όποιος δεν ελπίζει πέφτει στην απόγνωση, την απογοήτευση, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη. Ο χωρίς ελπίδα οδηγείται στον πεσιμισμό, στην απαισιοδοξία, στην αυτοκτονία, στο μηδέν. Κάθε μορφή ελπίδας είναι δύναμη στη ζωή δίνει κουράγιο. Χρειάζεται η ελπίδα σε όλα. Βεβαίως κατ’ εξοχήν στα πνευματικά. Αλλά και σ’ όλες τις υποθέσεις και σ’ όλα όσα μας απασχολούν στη ζωή. Ο κατώτερος υπάλληλος ζει με την ελπίδα της ανόδου, της βελτιώσεως της θέσεως του. η ελπίδα αυτή δίδει κουράγιο στη χαμηλή θέση που τώρα ευρίσκεται. Δεν είναι αμαρτωλή αυτή η ελπίδα. Όχι. Είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Είναι κίνητρο προσπάθειας μονίμου βελτιώσεως της θέσεως του. Και του απαλύνει ίσως τον κόπον τον ψυχικόν και σωματικών της τωρινής θέσεως του. Με ελπίδα ζει ο γεωργός, που καλλιεργεί τον αγρό, φυτεύει και σπέρνει. Ζει με την ελπίδα της συγκομιδής και παίρνει δύναμη στον κόπο και μόχθο του. με ελπίδα ζει και ο άρρωστος ότι θεραπεύει. Και αυτή η ελπίδα επιταχύνει την καλυτέρευση και ανάρρωση του. με ελπίδα κοπιάζει και ο μαθητής και ταλαιπωρείται στο θρανίο. Κουράζεται διαβάζοντας με την ελπίδα να αποκτήσει τη γνώση, να γίνει αύριο επιστήμονας. 

Εικόνες από τους εταίρους μας της Ευρωπαϊκης Ένωσης

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Είμεθα πτωχοί από πλούτο υλικό, αλλά παρ’ όλες τις ηθικές ασχήμιες μας δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από πολλούς δυτικούς λαούς. Δεν ξεριζώθηκαν όλα από μέσα μας. Διαθέτουμε ακόμη αρκετή δροσιά από την Ορθόδοξη πίστη μας και τις παραδόσεις μας. Πολλοί δυτικού λαοί έχουν χάσει σε επικίνδυνο βαθμό κάθε πνευματική ικμάδα και κάθε ψυχική ομορφιά. Ο Προτεσταντισμός κυρίως άφησε τελείως ανοικτές της θύρες της ψυχής τους. Και ο άνεμος της φθοράς κατέστρεψε τα πάντα. Έμειναν μόνο σαν στομάχι, σαν κατώτερο ένστικτο, σαν άψυχη τεχνολογία, σαν φουσκωμένες τσέπες με άδεια ψυχή. Μια επίσκεψη, μια σοβαρή ματιά, σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Θα θαυμάσει κανείς απ’ έξω μεγαλοπρεπείς Ναούς, που κάποτε κτίσθηκαν για να λατρεύεται ο Θεός και έδιναν ζεστασιά ψυχική σε χιλιάδες ανθρώπους. Μα σήμερα πια δεν χρειάζονται. Πιστοί για να εκκλησιασθούν δεν υπάρχουν. Και οι τεράστιοι αυτοί ωραιότατη Ναοί έχουν μεταβληθεί σε αίθουσες εκθέσεων, σε καφετέριες, σε μουσεία. Μπαίνεις μέσα, θαυμάζεις τα ωραία βιτρό, μα βλέπεις τις απεικονιζόμενες μορφές των αγίων να κοιτάζουν μελαγχολικά τους νεαρούς που πίνουν καφέ καπνίζοντας ή τα εκθέματα κάποιας λαϊκής τέχνης. Και στη θέση που άλλοτε υπήρχε κάποια Αγία Τράπεζα, να είναι το μηχάνημα του καφετζή ή το ταμείο.

"Οι πλούσιοι δεν προσφέρουν για την ενίσχυση των φτωχών"

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ» τον Οκτώβριο του 1997. Β! ΜΕΡΟΣ

Σεβασμιώτατε, θα ήθελα να επανέλθουμε στον Πειραιά και στη νέα γενιά σε σχέση με το που πάει η νέα γενιά. Είπατε ότι οι νέοι είναι καλοί σήμερα και βεβαίως παρατηρούμε και κάτι άλλο. ότι υπάρχει ένα έλλειμμα πολιτιστικό, πνευματικό στη νέα γενιά, παρά την προσπάθεια τη δική σας, πέραν της Εκκλησίας, υπάρχει μια γενικότερη θολούρα. Υπάρχει μια έκρηξη διασκέδασης νυχτερινής, η οποία δεν είναι και τόσο ελληνοπρεπής και ελλαδική, παρ’ ότι ονομάζονται όλα αυτά ελληνικά κέντρα. Υπάρχει γενικότερα ένας αποπροσανατολισμός και αυτός εμπεριέχει και κινδύνους. Το έχετε σκεφθεί αυτό;

Είπα προ ολίγου ότι πολλοί νέοι έχουν ευαισθησία και δέχονται το μήνυμα της Εκκλησίας. Αλλά πρέπει να πω ότι υπάρχουν και πάμπολλοι που δεν δέχονται το μήνυμα της Εκκλησίας. Ζω με ανησυχία για τη σημερινή γενιά. Βλέπω ενίοτε πόλύ οργισμένα τα νιάτα. Βλέπω έλλειψη σωστού πνεύματος. Και θα πω κάτι σαν πατέρας και σαν παιδαγωγός. Νομίζω ότι οι πολλές ελευθεριότητες, που εδόθησαν, είναι αντιπαιδαγωγικές. Δεν αγαπάμε το παιδί, όταν του δίνουμε υπερβολικές ελευθεριότητες. Δεν σημαίνει αυτό να τα διατάσουμε, ούτε σημαίνει να περιορίζουμε τις ελευθερίες. Αλλά όμως το παιδί δεν είναι ώριμο. Αν ήταν ώριμο, τότε δεν θα ήταν παιδί. Και δεν μπορεί να βάζουμε σε ίση θέση τον καθηγητή με τα παιδιά. Γι’ αυτό και αντιτίθεμαι σ’ αυτή την ισότητα, η οποία είναι αντιπαιδαγωγική, εκτρέφει εγωκεντρισμό στα παιδιά, τους δείχνει ένα πνεύμα ανταρσίας. Γιατί στα παιδιά δεν έχει καμιά αξία η έννοια του πατέρα, του δασκάλου, του παιδαγωγού. Όχι. Αυτό είναι νομίζω σφάλμα. Θα πρέπει να επανέλθουμε στις παλαιές ρίζες, που το παιδί έχει σεβασμό στο δάσκαλο, στον παπά, στον πατέρα, στον υπεύθυνο. Αυτό δεν σημαίνει καταπίεση του παιδιού. Όχι. Να κινείται ελεύθερα το παιδί, αλλά όμως υπάρχουν νόμοι και δεσμεύσεις και όρια αγάπης, αλλά όρια. Τα ξέφρενα πράγματα, που σήμερα επικρατούν, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σφαλερά και εδώ επιρρίπτω ευθύνη στην πολιτική ηγεσία των 25 τελευταίων ετών, που με μεταρρυθμίσεις παιδαγωγικές όχι πολύ καλά οργανωμένες έβλαψαν. Θα πρέπει να μην φεύγουμε από τις ρίζες μας τις καθαρά ελληνορθόδοξες χριστιανικές. Έχουμε το παράδειγμα άλλων λαών, που οι πολλές ελευθεριότητες έχουν οδηγήσει σε μια πλήρη καταρράκωση των νέων. Σήμερα οι νέοι διέρχονται κρίση μεγάλη. Κρίση αξιών, κρίση ψυχική. Έχουμε τα φαινόμενα των ναρκωτικών που είναι τόσο θλιβερά, έχουμε τα φαινόμενα της σεξομανίας, έχουμε τα φαινόμενα της ανέμελης ζωής. Αυτά πάντα υπήρχαν, αλλά σήμερα είναι ηυξημένα,. Φέρουμε ευθύνη μεγάλη. Νομίζω ότι πρέπει να δούμε τα παιδιά με περισσότερη αγάπη και όχι με πνεύμα δημαγωγικό.

Είδαμε τον Πατριάρχη μας εδώ, βλέπουμε και κάποια φαινόμενα με τους Τούρκους, οι οποίοι δεν φέρονται και πολύ καλά στο Πατριαρχείο μας και κάποια άλλα σε σχέση με τον εσωτερικό μας χώρο. Πιστεύετε ότι η Ορθοδοξία μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της περισσότερο, πιο σταθερά; Σας ανησυχεί κάτι σχετικά μ’ αυτό;

Δεν ανησυχώ με την Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία στέκεται καλά. Παράδειγμα ότι εκεί, που σφαγιάζονταν οι ορθόδοξοι, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, επέζησε και σήμερα πάλι θριαμβεύει. Τραυματίστηκε, τραυματίστηκαν άνθρωποι αλλά όχι η Ορθοδοξία. Η έννοια της Ορθοδοξίας και πίστης θριάμβευσε και θριαμβεύει. Αυτό απέδειξε η πραγματικότης. Ωστόσο, υπάρχουν προβλήματα. Όσον αφορά στο Πατριαρχείο, είναι μια θλιβερή πραγματικότης. Βρίσκεται σε χώρα, η οποία το καταπιέζει και περνάει Γολγοθά. Τον Γολγοθά τον περνάει 500 χρόνια. Ίσως αστάθμητοι παράγοντες, που δεν μπορούμε εμείς να τους εκτιμήσουμε έχουν συντελέσει να επιζεί. Κυρίως, όμως αυτό οφείλεται στην πρόνοια του Θεού. και σήμερα έχει το Γολγοθά του. Ας προσευχόμεθα ο Γολγοθάς να σμικρύνεται και να μην μεγαλώνει. Ωστόσο όμως κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία αυτοκέφαλη είναι. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι πρώτος εν ίσοις. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι αυτοκέφαλη, όπως οι Εκκλησίες της Σερβίας, της Βουλγαρίας. Δεν έχει σχέση με τα διοικητικά μας ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η διαδικασία του εκτείνεται μόνο στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η οποία έχει και την Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Δηλαδή έχει τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της διασποράς.

"Οι πλούσιοι δεν προσφέρουν για την ενίσχυση των φτωχών"

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου στο Περιοδικό «ΛΙΜΑΝΙ» τον Οκτώβριο του 1997. Α! ΜΕΡΟΣ

Σεβασμιώτατε θα ήθελα να ξεκινήσουμε με τα 20 χρόνια σας, να σας αιφνιδιάσω. Έχετε 20 χρόνια στον Πειραιά, μιας μεγάλης πορείας, πορείας προσφοράς. Ποια είναι η δική σας αποτίμηση σ’ αυτά τα 20 χρόνια; Έχετε ζήσει πάρα πολλά πράγματα στον Πειραιά, έχετε δει τον Πειραιά χειρότερο ή καλύτερο σε ορισμένα πράγματα, έχετε δώσει μια μάχη ζωής θα την χαρακτήριζα εγώ. Ποια είναι η πρώτη δική σας αποτίμηση;

Όταν ήρθα προ 20 ετών στον Πειραιά, είπα τότε στον ενθρονιστήριο λόγο μου: «Ήρθα να δώσω και όχι να πάρω». Αυτό προσπάθησα να το κάνω βίωμα και πράξη. Τώρα που είμαι στο τέλος των 20 χρόνων και ότι ο Θεός μου δώσει περαιτέρω, έχω την ψυχική ευχαρίστηση ότι ο λαός ανεγνώρισε αυτή την προσφορά. Απολαμβάνουμε της αγάπης του λαού και ο λαός εξετίμησε πως ο Επίσκοπος του είναι πατέρας που εκδαπανάται και έχει ένα και μοναδικό σκοπό, την μεθοδική ανύψωση όλου του λαού.

Αυτό θα μου επιτρέψετε να πω, ότι βγαίνει και από αυτά που λένε όλοι οι Πειραιώτες και κυρίως η ηγεσία του Πειραιά, βουλευτές όλων των Κομμάτων, Δήμαρχοι σημερινοί, πρώην Νομάρχες, όλοι μιλούν για σας με τα καλύτερα λόγια και κυρίως αυτό, που μου κάνει εντύπωση, είναι αυτό, που λένε, το ανθρωπιστικό έργο.

Κατ’ αρχήν να πω για τις σχέσεις μου με τις αρχές. Με την βοήθεια του Θεού δεν είχα προβλήματα. Αντιμετώπισα όλους με ίση αγάπη, προσεπάθησα να μην έχω ποτέ καμία μονομέρεια. Έχω την συνείδηση και την αίσθηση ότι είμαι ο ποιμήν του λαού και ο ποιμήν αγκαλιάζει όλους αδιακρίτως. Γι’ αυτό προσεπάθησα όλα τα χρόνια να ανήκω σε όλους και να φέρομαι προς όλους με αγάπη, με στοργή, με πραγματικό, πνευματικό ενδιαφέρον. Είχα ανταπόκριση από όλες τις αρχές. Και τη στιγμή αυτή έχω την μεγάλη χαρά να βεβαιώσω ότι  έχουμε άριστη συνεργασία με όλες τις αρχές, με όλους τους βουλευτές, όλων των αποχρώσεων, αδιακρίτως όλοι αναγνωρίζουν ότι η Εκκλησία εργάζεται ανθρωπιστικά, λυτρωτικά, χωρίς μονομέρειες, χωρίς κομματικές φατρίες, χωρίς ιδιαιτερότητες.

Ο εαυτός μας ο μεγαλύτερος εχθρός...

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ο εαυτός μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας για μια γνήσια πνευματική ζωή. Μας απατά τόσο εύκολα! Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας διδάσκει: «Πρόσεχε σεαυτώ μη γένηται ρήμα κρυπτόν εν τη καρδιά σου ανόμημα» (9Δευτερονόμιον, ιε, 9), που σημαίνει πρόσεχε πάνω στον εαυτό σου, επαγρύπνει στα βάθη της καρδιάς σου, επιτηρεί τον εσωτερικό σου κόσμο, μήπως κάποιο κρυφό ανόμημα κρύβεται εντός σου. Στις παροιμίες διαβάζουμε στην ίδια περίπου προτροπή: «πάσα φυλακή τήρει σην καρδίαν» (κεφ. Δ΄ στιχ, 23). Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του, τονίζει την ανάγκη της συνεχούς νήψεως και επαγρυπνήσεως: «συ δε νήφε εν πάσι» (κεφ. Δ΄ στιχ, 5). Και ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Καθολική επιστολή του, με πολλή ζωντάνια και βαθύτητα μας υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της νήψεως και λέγει: «Διό αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού» (κεφ. Α΄ στιχ, 13), που σημαίνει αφού λοιπόν, τόσες μεγάλες και υψηλές ευεργεσίες μας χάρισε ο Θεός, γι’ αυτό περιμαζεύσατε τις διάνοιες σας και συγκεντρώσατε τις σκέψεις σας, ελευθερώνοντας των εσωτερικό σας άνθρωπο από καθετί που τον εμποδίζει να υπηρετεί το Θεό και εγκρατευόμενοι σε όλα, ελπίσατε, άνευ ελαχίστου δισταγμού, ότι θα λάβετε την Χάριν και της Σωτηρίας, την οποία σας φέρνει ο Ιησούς Χριστός κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του.Και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, έχοντες σαν βάση το χωρίον αυτό του Αποστόλου Πέτρου, μας μιλούν πως η νήψις, η εγρήγορσις και η προσευχή μας δίδουν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος και αποκαλύπτουν στην ψυχή μας τον μεγάλο θησαυρό μας, τον Ιησούν, που χωρίς νήψιν και προσευχή παραμένει πολλές φορές κρυμμένος.