Το φάρμακο της ζωής

                       Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η αυτονόμηση του σημερινού ανθρώπου αποτελεί και το μεγάλο πρόβλημα του. Στηρίχθηκε πολύ στις δυνάμεις του. Υπερτόνισε τις δυνατότητες του. Ανεξαρτητοποιήθηκε. Χειραφετήθηκε πλήρως από τον θεό. Θαμπώθηκε από τις κατακτήσεις του και από τα επιτεύγματα του πνεύματος του. Θεός δεν του χρειάζεται. Νομίζει ότι μπορεί και μόνος του να καθορίζει με ασφάλεια τον τρόπο της ζωής του. Την ψυχή δεν την υπολογίζει. Πιστεύει σε ό,τι βλέπει με τα μάτια του σώματος του. Η ύλη και η σάρκα κυριαρχούν στο μυαλό. Ο ορθολογισμός κυρίευσε τις σκέψεις του. Και χάραξε πορεία της αρεσκείας του. Όμως δεν πέτυχε τον παράδεισο που ονειρεύτηκε. Δεν έκαμε την ζωή του ηρεμότερη και ημερότερη. Τον πρόδωσαν πολλές φορές τα ανθρώπινα στηρίγματα του. Μέσα του κυριαρχεί τις περισσότερες φορές το κενό. Οι μελαγχολίες του έγιναν συχνή μάστιγα. Οι απογοητεύσεις του κάνουν πολλές φορές οδυνηρή συντροφιά. Το αδιέξοδο όχι σπάνια ορθώνεται ενώπιον του. Ο ψυχικός του κόσμος είναι διαταραγμένος. Η προσφυγή σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους δεν του ικανοποιεί απόλυτα, όπως περίμενε, τα εσωτερικά του προβλήματα. Δεν του φέρνει την αρμονία και την ικανοποίηση στην ζωή. Βαδίζει μέσα στα πλούτη του, μέσα στις ανέσεις του, μέσα στα άφθονα τεχνικά μέσα της ζωής, σέρνοντας πολλές φορές την δυστυχία του. Τι του λείπει;

Άρχισαν σιγά –σιγά να ακούγονται μερικές φωνές και να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Τα μάτια μερικών ανοίγουν. Οι συνειδήσεις αφυπνίζονται. Και η ειλικρίνεια αρκετές φορές τον πλησιάζει. Και σε στιγμές νηφάλιες ακούγεται η αφυπνισμένη φωνή. Του λείπει η πίστις στον Θεό και η ελπίδα που είναι καρπός αυτής της πίστεως. Αυτή η χωρίς Θεό πορεία συσσώρευσε πλείστα όσα δεινά. Εξέθρεψε την εγωπάθεια. Εθέριεψε στην ανθρώπινη καρδιά την έννοια της αυτάρκειας. Θεοποίησε το ανθρώπινο είδωλο. Σε στιγμές όμως ειλικρίνειας άρχισε να καταλαβαίνει το σφάλμα του. Είναι  μέγα όν ο άνθρωπος. Είναι όντως μικρός θεός πάνω στην γη. Είναι το μοναδικό ον, που διαθέτει πνεύμα, προσωπικότητα, συνείδηση, ψυχικό βίο. Και όσο και αν καταλαβαίνει πως δεν είναι τελείως αυτάρκης. Κάποτε ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως δεν επαρκεί μόνος του για αν λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής και ότι θεοποιώντας τον εαυτό του κάνει πράξη πνευματικής αυτοκτονίας.

«Μέγας ο άνθρωπος», βεβαιώνει και η Αγία Γραφή. Όμως το θαυμάσιο αυτό δημιούργημα της σοφίας του Θεού που λέγεται άνθρωπος, ολοκληρώνεται σαν προσωπικότης και επιτυγχάνει την μεγαλοσύνη του μόνον όταν είναι συνδεδεμένος με τον Θεό δημιουργό του. Η πίστη στον Θεό, όπως προσφέρεται από τον ενανθρωπήσαντα Θεό της αγάπης, είναι το μοναδικό σωσίβιο του ανθρώπου στην πορεία της ζωής. Ο λόγος του Θεού είναι το μοναδικό φώς, που κάνει φωτολαμπή την ανθρώπινη πυγολαμπίδα. Και φωτίζει την ανθρώπινη πορεία. Η ελπίδα που γεννιέται στην ψυχή από την καλλιέργεια της πίστεως στον Χριστό είναι το απαραίτητο βάλσαμο της ζωής. Είναι το φάρμακον του ανθρώπινου πόνου. Η ελπίδα τον παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές. Του αλλάζει την οπτική γωνία με την οποία βλέπει τον κόσμο και την ζωή. Και του δημιουργεί την εσωτερική παρηγοριά. Φάρμακον για την ανθρώπινη ζωή είναι η πίστη στον Θεό, όπως διδάσκεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία αλάνθαστα ερμηνεύει τους λόγους του ενανθρωπήσαντος Σωτήρος. Ζωή χωρίς πίστη στο Χριστό, είναι περπάτημα στο σκοτάδι, είναι πλεύση στον ωκεανό της ζωής χωρίς πυξίδα, είναι πορεία θανάτου. Η πίστη στο Χριστό είναι το μοναδικό φάρμακο των ψυχικών μας τραυμάτων, το μοναδικό στήριγμα και το μοναδικό θεμέλιο της ζωής.

Η πίστη μεγαλώνει την ανθρώπινη αξία. Κάνει τον άνθρωπο όντως υπεράνθρωπο. Του εμπνέει την ευγένεια και την ανωτερότητα της ψυχής. Του σμιλεύει τον χαρακτήρα. Του ισχυροποιεί την θέληση. Του ανοίγει τα μάτια. Του χαρίζει το δώρο της συγνώμης. Του παρηγορεί την ψυχή. Τον γεμίζει με ψυχική ευφροσύνη. Τον καταξιώνει στη ζωή. Δεν είναι δυνατή η επιτυχής πλεύση στον ωκεανό της ζωής χωρίς πίστη στο Χριστό και χωρίς ελπίδα. Δεν είναι δυνατή ορθή πορεία στον δρόμο της ζωής χωρίς το καθοδηγητικό φως του ευαγγελίου. Δεν είναι δυνατή η ευδοκίμηση και η κατάκτηση της ζωής χωρίς την συντροφιά του μοναδικού φίλου του ανθρώπου του ενανθρωπήσαντος Σωτήρος και Λυτρωτού. Όσο ο άνθρωπος αγνοεί αυτό το φάρμακο της ζωής, θα παραπαίει και θα ολισθαίνει  σε σκοτεινούς λαβύρινθους. Και η αυτάρκεια του θα αποδεικνύει μία χίμαιρα και μια τραγική πλάνη.

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία  τον Ιούνιο του 1997

 

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός