« Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα»...Β! ΜΕΡΟΣ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Η χριστιανική διδασκαλία κατήργησε τον θεσμό της δουλείας. Ο Παύλος θα διακηρύξει: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Αλλά και η κατάσταση της γυναίκας στην προχριστιανική περίοδο ήταν πολύ ταπεινωτική και φοβερή. Εθεωρείτο κτήμα του ανδρός και υπήρχαν χώρες όπου οι γυναίκες θάπτονταν ζωντανές μαζί με τον νεκρό σύζυγο τους. ο Χριστός ανύψωσε την γυναίκα σε προσωπικότητα ίση με τον άνδρα. Κήρυξε το αδιάλυτο του γάμου. Την τίμησε με το αξίωμα της ιεραποστόλου στο πρόσωπο των Μυροφόρων και της Σαμαρείτιδος. Και την ανύψωσε κοντά στον θρόνο του Θεού στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας Του. Αλλά και το παιδί στην προχριστιανική ανθρωπότητα δεν είχε αξία. Ο Καιάδας στην Σπάρτη και ο Τίβερης στην Ρώμη μαρτυρούν για την απάνθρωπη μεταχείριση του μη εύρωστου παιδιού. Ο Χριστός αγκαλιάζει τα παιδιά και τους δίδει την στοργή Του και καθιστά τον άνθρωπο ιερό πρόσωπο, άξιο σεβασμού από τη στιγμή της συλλήψεως του. Ο άνθρωπος, είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα είτε παιδί, είναι η εικόνα του Θεού, είναι μικρός Θεός πάνω στη γη «Θεός περιπολών εν σαρκί». Και τα ήθη στην προχριστιανική εποχή ήσαν πολύ βάρβαρα. Ο Άρης ήταν ο θεός του πολέμου, που ευλογούσε, τις ανθρωποκτονίες και η Αφροδίτη η θεά του έρωτος, που ευλογούσε την ασέλγεια και την πορνεία. Και σήμερα είναι βάρβαρα τα ήθη, αλλά σε εκείνους που δεν έχουν δεχθεί τον Χριστό. Ο Χριστός διδάσκει την αυτοκυριαρχία, την θυσία υπέρ των άλλων, τη συγχωρητικότητα και τη συγνώμη, την αυτοκυριαρχία επί των παθών και των ελαττωμάτων. Την εγκράτεια της ζωής, την καλοσύνη και την αγάπη, την αγνότητα του βίου.  

 

Μπορεί και σήμερα να υπάρχει βαρβαρότης, να υπάρχει πλάνη και ψεύδος, να υπάρχει ζώσα ειδωλολατρία, να υπάρχει προσβολή και υποτίμηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, να υπάρχει εκμετάλλευση της ανθρώπινης αδυναμίας, όμως  μ’ όλα ταύτα όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι αυτά είναι παρέκκλιση από τον ορθό τρόπο ζωής. Ο Χριστός με την φωτεινή διδασκαλία Του επηρέασε παγκοσμίως την ανθρώπινη σκέψη. Και οι λαοί ακόμα που δεν είναι χριστιανικοί έχουν υποστεί την επίδραση της χριστιανικής διδασκαλίας. Και όπου εφαρμόζεται η χριστιανική διδασκαλία του Χριστού οι άνθρωποι μεταμορφώνονται ψυχικά. Από άγριοι, γίνονται ήμεροι. Από άσωτοι, εγκρατείς και αγνοί. Από κακούργοι και ληστές μεταβάλλονται σε ανθρώπους θυσίας και καλοσύνης. Από κλέφτες, σε ανθρώπους τιμιότητας. Από σκληροί και ανάλγητοι, σε ανθρώπους αγάπης. Η αγάπη, που όντως έχει διαμορφωθεί στη συνείδηση όλων των λαών, είναι χριστιανικής έμπνευσης και καρπός της χριστιανικής διδασκαλίας. Ο προχριστιανικός κόσμος δεν γνωρίζει την αγάπη αλλά την εκδικητικότητα και το μίσος. Όλη η ανθρωπότητα έχει χριστιανική την επίδραση. Η φιλανθρωπία προ Χριστού ήταν άγνωστη. Ο Χριστός την δίδαξε. Οι αξίες που δίδαξε ο Χριστός επηρέασαν την ανθρώπινη σκέψη. Ό, τι καλό υπάρχει οφείλεται στο φως της διδασκαλίας του Χριστού. Η συμπαράσταση στον άρρωστο και φυλακισμένο, στον φτωχό και αδύνατο είναι καθαρά χριστιανικής εμπνεύσεως αρετές. Και η αγνότης της ζωής, η ιερότητα του γάμου, η έννοια της οικογένειας, ο σεβασμός στους γέροντες, η τιμή στους γονείς είναι καρπός του χριστιανικού πνεύματος.

«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα». Φώς ανέσπερο και μοναδικό. Ο ενανθρωπήσας Κύριος Φως που φωτίζει το σκότος της ανθρώπινης ζωής. Είμεθα στη γη για να ωφεληθούμε πνευματικά, να θεωθούμε και να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Σκοπός της ζωής δεν είναι η απόλαυση των ηδονών, αλλά η κατάκτηση της πνευματικής ευτυχίας, η μεταμόρφωση μας σε «καινή κτίση» και η αποκατάσταση μας στη Βασιλεία των Ουρανών. Η γη, κατά την φωτεινή διδασκαλία του Χριστού, είναι στάδιο πνευματικών αθλήσεων και προθάλαμος της αιωνίου ζωής. Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται όχι στο χρήμα αλλά στο πόσον της αρετής που βιώνει και ζει «οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ». Ο Χριστός έριξε το φως στο πρόβλημα της ζωής και του ανθρώπου. Ξέρουμε πλέον από πού προερχόμεθα και που πηγαίνουμε. Δεν ζούμε στα τυφλά. Δεν ζούμε «ως οι ελπίδα μη έχοντες». Ο Χριστός με την φωτεινή διδασκαλία Του έριξε άπλετο φως σε όλα τα πανανθρώπινα προβλήματα. Δίδαξε την αληθινή έννοια της δικαιοσύνης, την αξία της αρμονικής συμβιώσεως και έδωσε χορτασμό στην ανθρώπινη δίψα για αλήθεια, για ειρήνη, για χαρά, για αγάπη. Είναι σοφία ανυπέρβλητη ο λόγος του Χριστού. Είναι αλήθεια μοναδική. «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ είπεν ο ίδιος ο Κύριος.

 

Ο Χριστός είναι η ζωή. Χωρίς Χριστό βασιλεύει ο θάνατος, το χάος και το σκοτάδι. Είναι θεμέλιος λίθος της ζωής που κάνει το ανθρώπινο οικοδόμημα στέρεο και άσειστο και εξασφαλίζει την επιτυχία του βίου. Φως μέγα και ανυπέρβλητο ο Κύριος. Όχι μόνο τότε, αλλά σε κάθε εποχή οι πιστεύοντες στον Χριστό βλέπουν στο πρόσωπο Του το φως το μέγα. Όμως υπάρχουν και πολλοί που «ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως, ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα». Αυτοί είναι μια τραγική ειρωνεία. Δυστυχώς « ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού». Είναι θλιβερό ότι πολλοί άνθρωποι διαπράττουν πνευματική αυτοκτονία. Τυφλωμένοι από την έπαρση και τον ανθρώπινο εγωισμό κάνουν κακή χρήση του αυτεξούσιου των και περιφρονούν τον αιώνιο και μοναδικό Φωτοδότη. Θαμπώνονται από την πυγολαμπίδα της ανθρώπινης διανοήσεως, την οποία και θεοποιούν. Ευχαρίστως καταφεύγουν στους αστρολόγους, στα μέντιουμ, στην καφετζού, παρά στην πηγή του αληθινού φωτός. Ο οδηγός τους είναι τα ζώδια και όχι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Όμως είναι και παραμένει το Φως το αληθινό. Είτε τα δέχονται πολλοί άνθρωποι είτε το απορρίπτουν. Ένας είναι ο μοναδικός Φωτοδότης. Αυτός που είπε το μοναδικό εκείνο «εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ ' έξει το φως της ζωής». Αυτή είναι, αγαπητέ αναγνώστα, η αδαμάντινη αλήθεια.

«Το αληθινόν φως επεφάνει» κατά τον υμνογράφο «και πάσι τον φωτισμόν δωρείται». «Λάμπρυνον την στολήν της ψυχής Φωτοδότα και σώσον με».

ΤΕΛΟΣ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιανουάριο του 2000